Ik ken een jongen waarvan ik het gedrag niet zo snap. Waar hij nou mee bezig is, of hij nu gewoon zo doet omdat hij me graag mag. Of dat hij bezig is met flirten.

Het speelt al best een tijd (een jaartje). Het hele contact loopt zoveel anders dan met andere jongens. Met veel heb ik gewoon, of ik praat veel met ze en daar blijft het bij. Met een aantal heb je zo nu en dan gewoon gesprekken. Maar verder blijkt er niks uit enige interesse.

Maar met deze jongen loopt het contact echt heel raar. Ik ben van nature niet zo spontaan en heel erg praatgraag, ben meer rustig en denk wel even na voordat ik wat zeg. Hij is best spontaan, flapt er soms dingen uit die hij beter voor zich zou kunnen houden. In het begin dat ik hem kende hadden we zo heel af en toe dat we wat tegen elkaar zeiden.
Op een gegeven moment kregen we 'wat meer met elkaar te maken' om het zo te zeggen. En was er ook wat meer contact. Het werd wel gezellig, zo'n gevoel dat het klikt.

Tot het punt dat hij van die opmerkingen maakte die ik niet zo kon waarderen. Gewoon bot, niet over nagedacht, of gewoon grappig proberen te zijn. Terwijl ik dat dus niet zo leuk vond. Volgens mij heeft hij wel gemerkt aan mijn reactie dat ik het niet zo kon waarderen, de keren daarna dat hij wat zei wat ik niet zo tof vond had hij dat wel gelijk door en verontschuldigde hij zich ervoor.

Het contact is al met al niet zo heel 'diepgaand'. Oppervlakkig te noemen. Ik mag hem wel, vind hem best wel leuk. Het klikt wel, alhoewel ik soms niet snap hoe dat kan. Want we verschillen ook best veel. Hij mag mij wel, want anders zou die niet telkens naar me toe komen of tegen me praten. Zo vertelde hij me dat hij iemand niet zo mocht, dus daar praat hij dan zo min mogelijk tegen.
Dat is bij mij dus niet het geval want hij vraagt soms echt letterlijk aandacht.

Toch vraag ik mij af of het gewoon bij het vriendschappelijke blijft (voor zover daarover gesproken kan worden, van een vriendschap). Omdat hij wel erg vaak per ongeluk expres aan mij moet zitten. Even 'pesten' door een spin na te doen die over mn arm loopt. Achter me staan en mij uit het niets even op mn schouder tikken en dan beetje stom staan te lachen, omdat ik de ene kant opkijk en hij net naar de andere kant springt. Een koude hand even tegen mn wang aanleggen, gewoon om aan te tonen dat ie een koude hand had.
Gewoon eigenlijk om niks even aantikken. Achter me langs lopen, handen op mijn schouders leggen. Mij om een gunst vragen waarop ik 'ja is goed' zeg en me dan even 'aaien' over mn arm en dankjewel zeggen. Bezig met een verhaal te vertellen, krijg ik telefoon die ik aan moest nemen, hand op mn arm en zeggen 'vertel het zo wel verder'. Toen hij wat zei en ik het niet zo kon waarderen en me maar omdraaide, naar me toe komen en over mn rug staan te wrijven en sorry zeggen etc. Even een paar keer 'high five' doen, gewoon omdat ie t grappig vind.
Soms (vaak) zit ie ook gewoon gek te doen, idiote koppen te trekken en dan kijken of ik hem grappig vind. Zat hij een beetje vaag te doen waarop ik in de lach schoot. Zat ie van 'je zit me toch niet uit te lachen he' dus ik nog lachen. Hij met zn hand zo door mn haar. Of zit ie ineens een liedje dat op de radio wordt gedraait mee te zingen naar mij..

In veel van die dingen kan ik nog wel wat vriendschappelijks zien. Maar het nutteloos aan me zitten, in mn rug zitten te prikken omdat ie wil dat ik me omdraai en hem aankijk. Terwijl hij eigenlijk niks te vertellen had. Waar is hij dan mee bezig?
Kijk als ik nou precies hetzelfde bij hem zou doen, kan ik het terugverwachten. Maar ik doe zoiets niet, ik zit eigenlijk nooit aan hem. De gedachte speelt wel bij me op omdat er gerust momenten zijn waarop ik dat kan doen. Om dan zo bij hem een reactie uit te lokken. Maar het zit er gewoon niet in bij mij.

Het is ook vooral van de laatste maanden denk ik dat hij elke keer wel weer even aan me moet zitten. Niet dat ik het erg vind, ik ontwijk hem ook niet. Ik vraag me alleen af wat zijn bedoelingen zijn...?

En om alles dan nog wat duidelijker te maken, we zijn beide 24. Hij doet zo niet tegen andere meiden, alleen tegen mij.
In het begin dat hij zo begon met aandachttrekken wist ik niet wat ik ermee moest en sloeg ik dicht en negeerde het (hem) een beetje. Dus werd het wat minder... Toendertijd was hij nog single. Alleen nu dus niet meer. En nou wordt het steeds erger.. Snappen jullie een beetje waarom ik het niet meer volg?