hey,
Ik heb sinds ik een paar jaar geleden, een irritante gewoonte als het gaat om liefde. Ik ben (echt waar) goed in lichaamstaal 'lezen', en weet hoe je moet verleiden. Helaas is het gevoel waar de meeste meisjes van kunnen dromen niet zo bevredigend voor mij. Ten eerste ik ben best gelovig en wil zulke dingen niet doen. Ten tweede het is een remedie voor iets anders. Ik ben namelijk 5 jaar geleden heel erg verliefd geweest op iemand, een kopie van casanova, en er waren nogal veel meiden verliefd op hem. Hierdoor probeerde ik afstand te nemen ( ik wilde niet de zoveelste meisje zijn), het probleem was dat hij zijn best deed om mij voor zich te winnen ( oke ik weet dat dit als aanstellerij klinkt.. maar geloof me ik heb een hele grote zwakke punt) Het werd een aantrek-afstoot-situatie, en na een paar jaar moest hij weg en zag ik hem voorgoed niet meer. Hier begon het; ik kon het verdriet niet verdragen en werd hierdoor 'oppervlakkig' verliefd (een leuke vent verleiden voor de lol), en als ik die persoon niet meer zag koos ik weer een ander en meestal tegelijk een paar ventjes.
Maar ik ben geen sletje hoor! heb met geen van hen een relatie gehad of intiem geweest. Heel vreemd ik weet het, het is een spel spelen (met lichaamstaal) waar ik ziek van wordt en tegelijk verslaafd. Ik maak die ventjes gek maar het meest mezelf... . De rest (familie, -beste- vrienden etc. ) weten van niets -zullen het nooit van mij als lief gevoelig normaal meisje verwachten - en het is alsof ik een gespleten persoonlijkheid begin te krijgen.

Sorry voor mijn lange tekst.. dit moest even uit.

Gr. desperate Venus

hey Venus,

ik denk dat je het verdriet onder ogen moet komen, niet langer moet weg lopen voor het gevoel van verdriet.. want eigenlijk doe je nu hetzelfde bij die jongens die je verleid! het klinkt stom en oudbollig, ik weet het maar:

wat u geschied doe dat ook een ander niet

in het kort gezegd: jij vond het niet fijn om verlaten te worden, net als de jongens die jij verleid.. ik snap dat het een soort van verslaving is geworden, en dat zoiets moeilijk te veranderen is. maar denk eraan: waar een wil is, is een weg! luister naar jezelf! want je geeft zelf al aan: dit wil ik niet vanwege mijn geloof. sta tegen het gevoel van verslaving op! en onthoud waarom je dit doet.

misschien (maar dat moet je zelf weten) kun je het vertellen aan je aller beste vriendin zodat zij je bij kan staan in moeilijke(re) periodes..

ik hoop dat je er wat aan hebt. succes!