Paar weken geleden heb ik een man ontmoet. Ik had geen verwachtingen, zelfs geen hoop ik nam alles neutraal. De man in kwestie deed alles om maar bij me in de buurt te zijn (helemaal als er andere mannen in de buurt waren?!) deed hij doen voorkomen alsof we bij elkaar hoorden?
Kortom alle signalen deden erop wijzen dat hij helemaal gek op me was.
ik vond hem ook leuk en liet alles over me heen komen.
hij leek zeer onzeker omdat hij niet wist hoe hij moest reageren op mij.

Zoals we allen weten kwam valentijnsdag er ook aan. Normaal gesproken met ik absoluut niet van de hartjes zooi en al helemaal niet van die dagen.
Maar ik vond dat wel een goed moment om anoniem een kaartje te sturen met een tekst waarbij de link naar mij gelegt zou worden maar toch weer niet.

Het weekend erop zou de laatste dag zijn waarop we elkaar zouden zien.
Nu zou je denken met al die signalen die hij de weken ervoor gegeven had, dat het wel goed zou zitten.
Het was nogal druk, hij kwam naast me zitten en vroeg of ik de kaart had geschreven, waarop ik zei dat ik dat had gedaan. Hij zei dat vind ik hartikke leuk dan moeten we maar es gaan stappen he? Hij zei dat ie het super vond enne....weg was ie?! Oke zoals ik al zei het was druk en ik begrijp dat ie er even over na moest denken en dat ie totaal overrompeld was omdat hij totaal niet had verwacht dat die kaart van mij afkomstig zou zijn.
Ergens midden op de avond kwam hij weer naast me zitten om "verder te babbelen". Hij zei weet je ik ben nu op een moment in mijn leven dat ik het super druk heb, ik heb gewoonweg geen tijd voor relaties. Een relatie neemt toch hoe je het wend of keerd tijd in beslag etc. Hij zegt ik probeer het zo subtiel mogelijk te zeggen en ik hoop dat ik je niet kwets hiermee?
Hij zegt als ik een relatie begin dan wil ik dat volwaardig doen en dat kan ik op dit moment niet. Hij zegt ik ben nu bezig met een aantal dingen op te zetten die ik belangrijk vind voor de rest van mijn leven. die dingen gaan er anders in schieten als ik een relatie begin.
Ik gaf hem gelijk en snapte hem ook echt wel. Ik bedoel een elatie vergt nu heel veel tijd en energie in beslag, en hoe je het wend of keerd liefde maakt toch blind op geven moment klaar.
Hij zegt ik heb heel veel moeite om de verleiding te weerstaan om zwaar verliefd te worden, hij zei..ik heb er echt heel veel moeite mee.
Hij vroeg aan me wat er was..ik zei dat ik niet lekker in mijn vel zat. Hij zei (schot in de roos moet ik hem nageven), je zit zeker in je periode? Ik zei ja precies. Ik ging door met vertellen, ik zei dat ik op zulke momenten het liefst in mijn bed wilde liggen en lekker gewoon. Hij zei dat je dan alleen wilt zijn? Ik zei van nee dat niet perse. Hij zei daarop, dan kom ik wel naast je liggen snurken. Waarop ik zei dat ik ook een grote bank had waar ie op kon liggen. Zo gingen we nog even door.
Ik zei weet je..je moet het zo zien..je staat nu midden op een weg..als je aan het einde van de weg aangekomen bent en dan es acherom kijkt dan kan je in elk geval met trots terug kijken dat je al die verleidingen heb weten te weerstaan toch?
Hij ging weer verder rondlopen etc. Op geven moment stonden we bij de dansvloer en ik zat op een stoel en hij kwam zeer beschermend bij me staan en sloeg een arm om me heen (over de leuning dan maar afijn).

Op geven moment was ik klaar met de hele k*t avond en het enige wat ik wilde was naar huis en lekker in mijn bed liggen.
Ik ben weggegaan zonder afscheid te nemen. Ik wist dat hij daar boos om zou zijn maar ik kon het gewoon niet opbrengen om afscheid te moeten nemen ik kon het gewoonweg niet, daarom ben ik weggelopen zonder wat te zeggen.

Hij had nog steeds geen nummer en of adres van me. De volgende dag twijlde ik enorm of ik nu mijn nummer moest gaan geven ja of de nee.
Op geven moment dacht ik, weet je who knows.
Ik heb de stoute schoenen aan getrokken en heb hem gebeld (huisnummer). Hij vroeg gelijk waar ik nou was gebleven. Ik zei dat ik klaar was met de avond en dat ik geen zin had om iedereen nog gedag te gaan zeggen. Waarop hij zei, o ben ik iedereen??
Ik heb op geven moment gevraagt aan hem of hij me nummer nog wilde hebben waarop hij zei, ja is goed geef maar, wil je mijn nummer dan ook hebben? Is goed zei ik. Oke nummers uitgewisseld. tijdens het uitwisselen heb ik erbij gezegt, dat hij zich niet verplicht hoefde te voelen en dat als hij niet zou bellen ik no hard feelings daarover zou hebben dat ik het wel zou begrijpen. Waarop hij zei is goed.

Aan het einde van het telefoongesprek zei ie, ik bel je wel een keer of sms je wel een keer. aarop ik zei..kijk maar:-)

Oke mannen moraal van dit verhaal is (dank dank dank voor het lezen van een nogal onduidelijk lang verhaal), Heb ik iets gemist in al die weken? Hoe kan het zijn dat hij zeer duidelijke signalen heeft gegeven in al die weken mij heel erg leuk te vinden om vervolgens met dit verhaal aan te komen zetten?
Het komt bij mij heel tegenstrijdig over??

LET wel ik ben niet van plan om nu nog wat van me te laten horen omdat ik vind dat de zet nu aan hem is.

Hoi L,

ik geef je groot gelijk dat je de zet nu aan hem over laat, ik ben benieuwt of hij al een keer gereageert heeft..

hij geeft inderdaad tegenstrijdige signalen af als je het over zijn geheel bekijkt.. maar aan de andere kant..
misschien was hij wel zwaar verliefd op je, dat hij daarom zo deed.. maar er daarna achter kwam dat hij jou te kort zou doen als hij een relatie zou nemen..

zo kun je veel verschillende theorieën bedenken, maar ik denk dat je het meeste waarde moet leggen bij wat hij zei

groetjes

heel eigenaardig, ik hep een dergelijk iets meegemaakt. Ik leerde een jongen kennen via wat vrienden, ik hep hem enkele keren gezien en hij was steeds heel vriendelijk. Op een nieuwjaarsfeest was hij denk ik een beetje dronken en kwam hij plots met zijn lichaam tegen me aan wrijven. Ik was daar vrij kwaad om en stuurde hem achteraf een smsje. Hij geloofde me niet en het bleef me wat onduidelijk.

Enkele dagen later was hij bij een vriendin van me en vroeg hij of ik langskwam. Ik ging er langs en we praatten erover. Alles leek me toen in orde. Ik vond hem terug ok.

Een week later had ik met een vriendin afgesproken en zij stelde voor eens bij hem op bezoek te gaan. Hij sprak de hele tijd tegen mij over muziek die hij zelf maakte en ga zo maar door. Ik dacht dat hij me wel leuk vond. Zijn voeten wezen de hele tijd mijn kant uit alsook zijn schouders. Voor onze gemeenschappelijke vriendin had hij wijnig aandacht.

Nog een week later gingen we samen op cafe met wat vrienden. De hele avond en nacht sprak hij weer tegen me, alsof er niemand anders bestond. Al was het vriendschappelijk bedoeld, geloof ik. Tog wezen zijn voeten de hele tijd naar me, ik hep af en toe eens iets laten vallen onder tafel om het zeer zeker te kunnen zien. Zijn schouders identiek hetzelfde. Ik begon hem steeds leuker te vinden.

Enkele dagen later hoorde ik dat hij me niet kon hebben en me niet meer wou zien. Toen ik dan later een smsje naar hem stuurde of alles goed was met hem heeft hij nooit meer geantwoord en tegen verschillende mensen gezegd dat ik uit zijn buurt moet blijven, vooral zijn beste vriend die bij hem inwoonde. Ik had heel erg het idee dat hij in me geinteresseerd was..

Wat ik wel weet is dat hij een vriendin had maar ergens na die ene keer op zijn appartement was het plots over. Dat hoorde ik van een vriendin, hijzelf heeft hier nooit iets over verteld.