ik heb altijd dat mensen me mogen maar dat ik hun in mn achterhoofd niet mag omdat ik uit ervaring weet dat ze altijd achteraf me laten vallen.
Daarom heb ik er een hekel aan als ze klef beginnen te doen (bijv vragen of ik bij hun thuis wat kom drinken, ik snap sowieso niet wat het nut ervan is)

Toch blijf ik aardig tegen deze mensen en beschouw ik ze ook als vrienden. Maar ik nodig ze nooit thuis uit en kom ook liever niet bij hun thuis.

is dit normaal of heb ik een psychisch iets Trouwens ik ben 17 jaar

mvg,
Johan

Lieve Johan,

Je zegt het eigenlijk zelf al..je hebt helaas de ervaring dat mensen je aan het einde van het liedje laten vallen vroeg of laat..
waarom zou je dan op de eerst plaats ze een plekje gunnen in jouw hart en of binnen jouw muurtjes?

Of anders gezegt..na je ervaringen is het heel normaal dat je hier een psychische klap van hebt gehad en dat je wantrouwig bent geworden naar mensen toe. Naar mijn mening is het trouwens nooit verkeerd om een betje wantrouwig te zijn naar je medemens voordat je weet wat voor een vlees je in de kuip hebt.
Je zou het ook anders kunnen zien en gewoon van het moment zelf genieten.
Ieder mens loopt op zijn en of haar levenspad/weg en op deze weg komen mensen maar gaan ze ook weer weg. Sommige mensen lopen een tijdje met je mee op hetzelfde pad maar bij de kruising slaan zij rechtsaf en ga jij rechtdoor. En als je dan weer doorloopt kom je weer andere mensen tegen waar je eventueel weer een leuke tijd mee kan hebben.

Je zegt in je eerste zin dat andere mensen je altijd mogen en dat jij ze in je achterhoofd niet mag.
Ik denk zelf dat je ze eigenlijk wel mag en zelfs aardig vind maar dat je ze niet durft toe te laten.
Waarschijnlijk voel je je hierdoor erg alleen momenteel, eigenlijk al heel je leven?

Heb er vertrouwen in lieve Johan..heb vertrouwen in het leven en in de mensen..je merkt vanzelf en voeld vanzelf wanneer mensen je niet mogen. Loop dan een boog om die mensen heen daar heb je zoiezo niks aan..

Veel succes!

Groetjes
ikke

vet lieve reactie ^^