Ik vroeg me af of er ook mensen zijn die zich herkennen in het gevoel bang te zijn om uberhaupt te praten. Normaliter spreekt men over het omgekeerde, nl praten OVER je angsten-a-t/m-z. Maar ik lees nergens iets over angst om te praten. Terwijl ik daar erg last van heb, ik durf steeds minder mijn mond open te doen, zelfs niet over alledaagse dingen, en het wordt steeds erger. En de kring wordt steeds rond, want ik krijg steeds het impliciete antwoord terug: praat er eens met iemand over---> en dat is nou precies mijn probleem. Ik ben bang om te praten. Weet iemand misschien een creatieve eye-opener waarmee ik iets kan?
Groeten Kim

Hey Kim,

Ik denk dat jij als geen ander er achter kan komen waarom je deze angst hebt. Ik kan alleen maar gissen naar de verschillende redenen waarom je bang bent om te spreken. Misschien dat je bang bent op een negative reactie van je omgeving als je iets zegt, misschien dat je bang bent dat je dom klinkt of dat je je eigen stem vreemd vindt klinken. Ik moet eerlijk bekennen dat dit laatste in sommige situaties voor mij het geval is. Daarom kan ik (denk ik) jou situatie in zekere zin wel begrijpen.
Als ik in een emotioneel onevenwichtige staat ben dan heeft mijn stem nog wel eens de neiging om in mijn oren heel vreemd te klinken doordat deze zeer geladen is en dan hou ik ook eigenlijk liever mijn mond dan dat ik wat zeg. Ik weet natuurlijk niet of dit voor jou ook geldt.

Ik zou je het volgende advies willen geven: probeer voor jezelf te achterhalen waar het door komt dat je bang bent om iets te zeggen, dan ben je jezelf in ieder geval bewust van de kern van het probleem en dat is al een stap in de goede richting.
Je kunt je misschien wel afvragen of, als je de problemen gevonden hebt, ze wel echt kloppen. Om maar een voorbeeld te noemen: "Als ik wat zeg, heb ik het idee dat het dom klinkt." Waarom zou een ander dat wat jij zegt dom moeten vinden? Wie is een ander om daar over te beslissen?

Ik hoop dat je hier alvast wat mee kunt. Laat me trouwens, als je wilt/kunt, of je achter de reden van je angst om niet te praten kunt komen. Ik zal dan proberen mee te denken.

Groetjes,

Patrick

Hoi Patrick,

Bedankt voor je toegewijde reactie, je hebt me zeker op weg geholpen met je advies. Achterhalen waarom ik bang ben om te spreken, te praten. Ja, eigenlijk weet ik het ontzettend wel en ontzettend ook weer niet. Ik voel me vooral ontzettend ongeholpen en onbegrepen. Heb de laatste maanden een psychose door dsmVI op mijn lijf geschreven gekregen en heb nog steeds groot ongenoegen over de stempel die ik daarbij heb gekregen. Ik ben namelijk van mening dat ik heel iets anders had dan een psychose. Ik praat vooral niet, omdat ik het gevoel heb dat mensen me toch niet begrijpen. Daar komt bij dat ik te trots ben om mijn mond open te doen, zoiets,
ach ik weet het niet, ik ga er nog een nachtje over slapen.

Groet Kim

Hey Kim,

Ik kan me in een bepaald opzicht wel voorstellen dat je er boos om bent dat mensen stempeltjes drukken. Het gebeurt dagelijks veel te veel en heeft meestal, behalve angst voor het onbekende, weinig tot geen nut.
Maar in de (geestelijke)gezondheidszorg is het stellen van een diagnose (of misschien wel met een kwaad woord, stempeltjedrukken) wel van belang.

Stel: ik ben al drie dagen benauwd en ga naar de dokter.
Dan heb ik liever dat hij mij precies kan vertellen wat ik heb, dan dat hij zegt: "Nou meneer, het kan een zware verkoudheid zijn, of astma, of een longontsteking...nou...weet u wat?! Zoek het zelf maar uit! En haal die wasknijper van uw neus!"
Na een gestelde diagnose weet je in een bepaald opzicht waar je aantoe bent en er kan gestart worden met een behandeling.

Je hebt ook geschreven dat je het niet eens bent met de diagnose die gesteld is maar dat je dit niet aan wilt geven omdat je denkt dat ze je toch niet zullen begrijpen.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat door niets te zeggen je bijna alleen geheel jezelf er mee hebt. Ik bedoel hiermee te zeggen dat je al je gevoelens op gaat kroppen en je eigenlijk een wandelende tijdbom kunt worden. En als je dan eindelijk alles eruit gooit dan is het misschien nog veel moeilijker om te vertellen wat je echt vindt omdat je er dingen van b.v. voorige maand ook nog bij betrekt die je toen dwars zaten.

Het is niet alleen jou probleem dat ze je niet begrijpen. Door meer erover te praten werp je ook meer licht voor andere mensen op jouw mening. Maak ze deelgenoot van jouw mening en ongenoegen of wat dan ook. Je kunt mensen geen dingen gaan verwijten als je er nooit over gesproken hebt.

Ik hoop dat je tot op heden mij l*lverhaal overleefd hebt (ik weet het, ik ben soms langdradig), maar ik ben bijna klaar.

Wat de diagnose ook mag zijn, deze krijg je niet omdat ze je dwars willen zitten maar om je methodischer te kunnen helpen. Wat het dan ook is, het is niet iets om jezelf voor te schamen. Ieder mens kan bepaalde gebeurtenissen in zijn/haar leven meemaken die daardoor emotioneel ontwricht raakt. Bij sommige mensen gebeuren nu eenmaal vervelendere dingen in het leven dan bij anderen, maar uiteindelijk heeft iedereen een punt waarop deze het moeilijk vindt om eruit te komen. Dit is allemaal deel van de mens (wie dan ook) en zolang we mensen met emoties zijn, kunnen dus ook emoties in de war raken.

Ik bedank je nog voor je openhartig mailtje en ik hoop dat je iets hebt aan het bovenstaande.

Groet,

Patrick

Dag Kim,

Je vroeg (ook) om een creative eye-opener. Ik weet niet of je met mensen contact onderhoud met MSN, maar probeer dan om in plaats van te typen, door een microfoon te praten. Het is net als bij een telefoon, je praat zonder dat je het eigenlijk merkt.
Als je dan tegelijkertijd met de ander een spelletje speelt, dan wordt je nog afgeleidt door dat spel dus praat je helemaal onbewust.
Eerst was ik een rustige jongen die wat zei als het moest, maar ook goed zijn mond kon houden. Toen ging ik met een stel jongens over internet gamen, met TeamSpeak en toen ging ik steeds meer praten (ook in het echt). Nou is het gamen met TeamSpeak afgelopen en word ik weer wat rustiger :)

Bedankt Thomas voor je eye-opener!